Την ψυχογενή βουλιμία τη χαρακτηρίζει ένας φαύλος κύκλος υπερφαγικών επεισοδίων και αντισταθμιστικών συμπεριφορών που εκδηλώνει το άτομο. Οι αντισταθμιστικές συμπεριφορές όπως για παράδειγμα, πρόκληση εμετού, νηστεία, χρήση καθαρτικών, διουρητικών ή εκτεταμένη γυμναστική εκδηλώνονται σε μια προσπάθεια του ατόμου να αντισταθμίσει, να ‘ακυρώσει’ τις επιπτώσεις του υπερφαγικού επεισοδίου.
Προτιμήσεις τροφών σε υπερφαγικό επεισόδιο μπορεί να αποτελούν γλυκά, σοκολάτες, μπισκότα, πατατάκια, ψωμί, πίτες, παγωτό οι οποίες καταναλώνονται γρήγορα. Συνήθως τα άτομα αναφέρουν ότι νιώθουν αηδία και ντροπή για τη συμπεριφορά τους για αυτό και τα πιο πολλά υπερφαγικά επεισόδια γίνονται κρυφά. Σταματά όταν νιώσει κορεσμό, δυσφορία και πόνο στην κοιλιά, όταν μπει κάποιος εκεί που τρώει και το διακόψει, αν προκαλέσει εμετό ή αν πάει να κοιμηθεί. Ο αυτοπροκαλούμενος εμετός είναι αρκετά συχνός ώστε το άτομο να μην πάρει βάρος, να ανακουφιστεί από τους πόνους στην κοιλιά και από τις ενοχές που νιώθει.
Σύνδεση ανάμεσα στον περιορισμό της τροφής και στα υπερφαγικά επεισόδια σημειώθηκε στο πείραμα της Μινεσότα (1950) με επικεφαλή τον Ancel Keys [The Minnesota starvation studies] έχοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον πως επηρέασε η ασιτία τη συμπεριφορά, τα συναισθήματα, τη σκέψη και την υγεία των συμμετεχόντων.
Τα άτομα με Ψ.Β. είναι πιο πιθανό να επισκεφθούν κάποιον ειδικό καθώς η Ψ.Β. είναι Εγώ-δυστονική το οποίο σημαίνει ότι το άτομο θέλει να διαχειριστεί αυτή τη δυσλειτουργική συμπεριφορά και να απαλλαγεί από αυτή.
Παρόλο που η βουλιμία εμφανίζεται πιο συχνά από την ανορεξία το γεγονός ότι τα περισσότερα άτομα με βουλιμία διατηρούν ένα φυσιολογικό ή λίγο πιο πάνω από το φυσιολογικό σωματικό βάρος εμποδίζει την έγκαιρη αναγνώρισή της. Η Ψ.Β. εμφανίζεται σε άτομα υπέρβαρα ή φυσιολογικού βάρους.
