Ημερίδα με 4 θέματα που αφορούν όχι μόνο τους νεαρούς ποδοσφαιριστές των ακαδημιών αλλά ιδιαιτέρως και τους γονείς διοργανώνει την Πέμπτη 8 Μαΐου, ώρα 19.30, στο Πνευματικό Κέντρο Εύοσμου ο Αίας Eυόσμου.
Εισηγητές θα είναι ο κ. Ελευθεριάδης Θόδωρος, προπονητής Εθνικής Ομάδας U-15 και η κ. Ευφροσύνη Μήτσιου, ψυχολόγος με εξειδίκευση στη Μη Κατευθυντική Εμψύχωση Ομάδων ενώ τα θέματα που θα συζητηθούν κατά σειρά θα είναι τα εξής :
- Αγωνιστική πίεση νεαρών ποδοσφαιριστών και πρόωρη εξειδίκευση
- Εξω-αγωνιστική πίεση, ο σημαίνων ρόλος των γονέων
- Η ατομική βελτίωση στις αναπτυξιακές ηλικίες: ανάγκη ή πολυτέλεια
- Διαχείριση συναισθημάτων στον αθλητισμό
Μπορείτε να έχετε και μια εικόνα από όσα συζητήθηκαν όπως τα μεταφέρει ο κ. Ανδρέας Αναστασίου στο thes–academy.gr
«Με αμείωτο ενδιαφέρον–από την αρχή ως το τέλος- παρακολούθησαν οι θεατές που γέμισαν το Πολιτιστικό Κέντρο Εύοσμου την ημερίδα που διοργάνωσε ο Αίας με εισηγητές τον ομοσπονδιακό προπονητή κ. Θόδωρο Ελευθεριάδη και την ψυχολόγο κ. Ευφροσύνη Μήτσιου. Ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία τόσο για τους προπονητές των Ακαδημιών όσο και τους γονείς των νεαρών αθλητών να ακούσουν για ζητήματα που τους αφορούν άμεσα και έχουν να κάνουν με την αγωνιστική και εξω-αγωνιστική πίεση που ασκείται στα παιδιά αλλά και τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να γίνει η διαχείριση των συναισθημάτων στον αθλητισμό.
Μεταξύ άλλων, ο κ. Ελευθεριάδης ανάφερε σχετικά: «…όλο και περισσότερα τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια αυξανόμενη πίεση στους νεαρούς αθλητές από πολύ μικρή ηλικία τόσο σε αγωνιστικό όσο και σε εξω-αγωνιστικό επίπεδο. Αυτό το σημείο πρέπει να το ελέγξουμε γιατί πιστεύω ότι πολλές φορές λείπει η ηρεμία, η πρωτοβουλία από το παιδί και η ικανότητα λήψης απόφασης. Πολλές φορές είτε εμείς οι προπονητές είτε οι γονείς δημιουργούμε άλυτα ερωτήματα στα παιδιά και κυρίως μεταφέρουμε την αγωνία μας για το αποτέλεσμα κάτι που προσωπικά πιστεύω ότι είναι 100% λάθος. Η αγωνιστική πίεση είναι θεμιτή ως ένα βαθμό όσο μεγαλώνουν τα παιδιά προκειμένου να βελτιωθούν. Ωστόσο θεωρώ πως πρέπει να δούμε το ποδόσφαιρο λίγο πιο εγκεφαλικά και αυτό έχει να κάνει τόσο με τους γονείς όσο και με τους προπονητές. Πρέπει να δημιουργήσουμε ποδοσφαιριστές σκεπτόμενους που θα παίζουν έξυπνα, θα συνεργάζονται και θα παίρνουν πρωτοβουλίες…».
Από την πλευρά της η κ. Μήτσιου τόνισε στην αρχή της ομιλίας της: «…εκτός από τις προσδοκίες που έχουμε για τον εαυτό μας, υπάρχουν πολλές φορές που έχουμε προσδοκίες και από τους άλλους και στην προκειμένη περίπτωση οι γονείς από τα παιδιά τους και θα ήταν καλό να δούμε σε ποιο βαθμό τα επηρεάζει κάτι τέτοιο. Ο ρόλος των γονέων είναι καταλυτικός, όμως για να είμαστε ειλικρινείς έχει και κάποια όρια. Σε πρώτη φάση θα πρέπει να ανακαλύψουμε για ποιο λόγο ασχολείται το παιδί με τον αθλητισμό. Το κάνει π.χ. επειδή το θεωρεί διασκέδαση ή επειδή ήταν το όνειρο του πατέρα ή της μητέρας; Αυτό είναι πολύ σημαντικό να το γνωρίζουμε. Κι επειδή πολλοί με ρωτούν τι ακριβώς κάνει ένας ψυχολόγος σε μια σχολή ποδοσφαίρου θέλω να πω ότι είναι πολύ σημαντικό ακόμα και στις μικρές ηλικίες να αναπτυχθούν όχι μόνο οι τεχνικές δεξιότητες στο ποδόσφαιρο αλλά και οι ψυχολογικές δεξιότητες. Θέλουμε λοιπόν να βοηθήσουμε τα παιδιά να προσαρμοστούν καλύτερα και να διαχειριστούν τα συναισθήματά τους. Κι ας μην ξεχνάμε, ότι όλοι όσοι συμμετέχουν στον αθλητισμό έχουν την ανάγκη της αποδοχής. Όταν αυτή δεν υπάρχει τότε αρχίζουν τα προβλήματα…».
Στη συνέχεια η κ. Μήτσιου ανέφερε 2 χαρακτηριστικά παραδείγματα από πραγματικές μαρτυρίες παιδιών που δείχνουν το πώς αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν οι γονείς τους τη νίκη και την ήττα της ομάδας στην οποία συμμετέχουν:
Παράδειγμα 1 μετά από έναν αγώνα του παιδιού που η ομάδα του έχασε. Λέει λοιπόν το παιδί: «Ο μπαμπάς λέει. Δεν πειράζει αγόρι μου. Θα μπορούσες και καλύτερα άλλα τώρα ότι έγινε έγινε. Πάμε γερά για τον επόμενο αγώνα. Ωστόσο (λέει το παιδί) δεν με κοιτά στα μάτια, στο αυτοκίνητο δεν μιλά καθόλου, αλλάζει νευρικά σταθμούς στο ραδιόφωνο και μετά στο σπίτι χάνεται πίσω από την εφημερίδα ή τον υπολογιστή. Καλά που μου μιλάει και η μαμά κι ας λέει άσχετα πράγματα».
Παράδειγμα 2 μετά από νικηφόρο αγώνα: «Ο μπαμπάς είναι μαζί με τη μαμά, χαμογελάνε πολύ και χειροκροτάνε όταν βγαίνω από το γήπεδο. Πιο πολύ από τις άλλες φορές. Με αγκαλιάζει ο μπαμπάς και μου λέει μπράβο παιχταρά μου! Είμαι περήφανος για σένα. Και μετά με ρωτάει τι θέλω να κάνουμε το απόγευμα και που προτιμώ να πάμε. Συνήθως πηγαίνουμε για φαγητό και σχολιάζει όλες τις φάσεις του αγώνα. Τελικά ο μπαμπάς μου έχει πολύ καλή μνήμη. Ούτε εγώ δεν θυμόμουνα τόσες λεπτομέρειες».
Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να αποτυπωθεί σε ένα κείμενο η όλη εκδήλωση και τα όσα εισέπραξαν οι παρευρισκόμενοι χθες στην ημερίδα του Αίαντα Εύοσμου. Αν υπήρχε η δυνατότητα από πλευράς κυρίως των γονέων των νεαρών αθλητών να παρακολουθούν κατά τακτά διαστήματα τέτοιες ομιλίες, θα μπορούσαμε να είμαστε πολύ αισιόδοξοι για το μέλλον όχι μόνο των παιδιών που ασχολούνται με το άθλημα, αλλά και γενικότερα για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μέσα από τέτοιες προσεγγίσεις, μπορεί κάποιος να αλλάξει εντελώς τον τρόπο σκέψης του γύρω από τον αθλητισμό και τον πρωταθλητισμό και να ανακαλύψει θέματα στα οποία οφείλει να δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα, μιας και αυτά αφορούν στην ουσία του πράγματος και όχι στην “επιφανειακή” του πλευρά.»
