13 Μαΐου ..
Μια ημερομηνία που όσοι είναι απο Γρεβενά ή Κοζάνη την έχουν καλά αποθηκευμένη στο σκληρό δίσκο του μυαλό τους.
Σαν σήμερα [13.5.2015] .. 20 χρόνια πριν [13.5.1995] σε εκείνα τα μεγάλα λευκά ρολά του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου που βλέπουμε στις τηλεοράσεις, καταγραφόταν μια περίεργα έντονη σεισμική δραστηριότητα σε μια περιοχή που θεωρούσαν οτι δεν την αγγίζουν οι σεισμοί.
Σάββατο πρωί εκεί κάπου στις 11.30 άρχισα να νιώθω οτι κουνιέμαι, περίεργο κούνημα που το δίνεις και δεν το δίνεις σημασία καθώς σου είναι άγνωστο. Το κούνημα διεκδικεί έντονα την προσοχή σου, την ανησυχία σου όταν σε λίγα λεπτά αγγίζει τα 6,6, Ρίχτερ και μια θέση μεταξύ των μεγαλύτερων σεισμών στην Ελλάδα.
Σε συζητήσεις με φίλους θυμόμαστε εικόνες, πού ήμασταν εκείνη την ώρα και τι κάναμε .. Η εικόνα ξέρεις είναι αρκετά ξεκάθαρη σαν να ήταν χθες .. τρέχαμε στους δρόμους, ψάχναμε τα δικά μας άτομα, τα τηλέφωνα είχαν μπλοκάρει, τα βλέμματα ήταν χαμένα στο κενό, φωνές στους δρόμους και μια έντονη φασαρία, κατευθυνόμασταν στο πάρκο για να είμαστε ασφαλείς.
Η δική μου εικόνα εκτυλίχθηκε σε ένα σούπερ μάρκετ.. προσπαθώντας να περάσω απο διαδρόμους που έπεφταν πάνω μου πράγματα απο τα ράφια. Δεν θυμάμαι ποτέ πριν να είχα κάνει αυτή τη διαδρομή σούπερ μάρκετ-σπίτι τόσο γρήγορα όσο εκείνη τη μέρα έχοντας αγωνία να δω που είναι οι δικοί μου. Μέσα στις αγκαλιές μόλις βρεθήκαμε συνειδητοποιώ οτι έχω στα χέρια μου και τη μαρμελάδα του σούπερ μάρκετ .. 1η στιγμη γέλιου μετά απο όλα αυτά τα έντονα λεπτά.
Σε φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο θα δεις οτι τα περισσότερα σπίτια και κτίρια, κυρίως στα χωριά, ισοπεδώθηκαν. Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτή την εικόνα που βλέπεις και εσύ απο το δημοτικό σχολείο του χωριού Κνίδη Γρεβενών.. η οροφή ήρθε και αγκάλιασε στο έδαφος όλο το κτίριο. Και να σκεφτείς οτι λίγα λεπτά αργότερα τα παιδιά θα βρίσκονταν σε αυτό το κτίριο για να κάνουν κάποια μαθήματα. Πέρα απο κάποιους μικροτραυματισμούς το ευτυχές της υπόθεσης είναι οτι δεν υπήρχαν ανθρώπινες απώλειες.
Να σου πω κάτι, ναι υπήρχαν δυσκολίες .. δεν ξέρω αν έχεις ζήσει κάτι ανάλογο αλλά σκέψου να σε έχουν βγάλει απο το σπίτι σου γρήγορα χωρίς να έχεις πάρει κάτι μαζί σου, πόσα πράγματα μπορεί να σου λείψουν .. Τις πρώτες μέρες ο ύπνος ήταν μέσα στο αυτοκίνητο για 4 άτομα ή και περισσότερα, κάποιες φορές, σε βάρδιες γιατί δεν χωρούσαμε. Αργότερα ο στρατός μας έφερε τις μεγάλες σκηνές όπου χωρούσαμε 20 περίπου άτομα. Τρώγαμε ό,τι μας μοίραζαν ή μας έδιναν όσοι είχαν μαγαζιά καθώς λόγω διακοπής ρεύματος δεν μπορούσαν να τα συντηρήσουν. Το πιο τοξικό για μενα η ανασφάλεια και ο φόβος που ένιωθες ακούγοντας για τους πολλούς μετασεισμούς.
Αυτή όμως ήταν μόνο η μια πλευρά του νομίσματος.
Πέρα απο τις δυσκολίες θυμάμαι να μαζευόμαστε άνθρωποι όλων των ηλικιών εκεί στο πάρκο, να δίνουμε ελπίδα ο ένας στον άλλο, να ακούμε μουσική, να παίζουμε, να διακωμωδούμε τις στιγμές μέσα στις σκηνές και να γελάμε για να ‘ξορκίσουμε’ το κακό. Νιώθω οτι μας έφερε πιο κοντά και μας έκανε πιο δυνατούς.
Το ζήτημα είναι να επιλέγεις ποια πλευρά του νομίσματος θέλεις μετά να κοιτάς περισσότερο ..
Όσο για το “σεισμούλη”, όπως τον έλεγαν τα μικρά παιδάκια, μπορεί να συνεχίσει να κοιμάται για πολλά χρόνια ακόμα.
